කතා කරන පන්හිඳ

වියපත් නොවු ප්‍රේමය ...

ඔහුත් ඇයත් මුණ ගැහෙන්නේ අහම්බයකින්....පළමු දැකිමෙන්ම ඔවුන් එකිනෙකා පුදුම විදිහට බැඳුනා...ඒ අහඹු හමු වීම දෙවනි වතාවටත් මුණ ගැහෙන්න පාර හැදුවා...ඊට පස්සේ ඔවුන් මුණ ගැහුණ හැම දවසක්ම පුදුම සුන්දර දවස් වුනා..ජීවිතේට කවදාවත් අමතක නොවෙන තරම් ම්හිරි මතක එයාලා දවසින් දවස ගොඩ ගැහුවා...

එයාලා මුණ ගැහුණ හැම දවසෙම ආදරය වගේම විවිධ විවිධ  කතා බස් වල නිරත වුනා...එයාලා එයාලගේ අනාගතය ගැන හීන මැවුවා..ඒවා හරිම ලස්සන හීන...හමු වෙලා වෙන් වෙලා යන හැම දවසකම එයාලට දුකක් දැනුනේ නෑ..මොකද එයාලා දැනන් උන්නා එයාලා පුරුදු විදිහටම ආයෙත් මුණ ගැ⁣හෙනවා කියලා...දෙන්නාට දෙන්නා නැතිව බැරි තරමට ආදරේ කල නිසාත්...හැල හැප්පිලි කොහෙත් නැත්තේ නැ...ඒ හැම දේම ඔවුන් සීරුවට බේරා ගත්තා...

කොයි තරම් ප්‍රශ්ණ ආවත් අවසානයේ දෙමාපිය නෑදැ හිතවතුන්ගේ ආශිර්වාදය මැද එයාලා විවාහ වෙනවා..හරිම චාම් විදිහට කෙරුන මේ විවාහය දාා ඔහු ඇගේ කනට ලංවෙලා කීවේ..'මම ඔයාට ඉස්සරටත් වඩා ආදරෙයි..මම මගේ පණ වගෙ ඔයාව රැක බලා ගන්නවා මට පුළුවන් විදිහට..හැම සැපම දීලා..ඒ වගෙම ඔයා මට තෑගි දෙන මගේ දරුවන්වත් රැක ගන්නවා'...කඳුළු ඇස් වල පුරෝ⁣ගෙන ඇය බලන් උන්නා ආදරෙන්..ඇයත් ඒ වගේම පොරොන්දු වුනා විශ්වාසය රැක ගන්න..ඔහු වෙනුවෙන් විතරකම මඟ බලන් ඉන්න හැමදාම...

ඉන් උදා වුන හැම උදේකම ඈ අවදිලා නැගිටලා යන්න කලින් ඔහුගේ නලල සිප 'මම ඔයාට ආදරෙයි' කියන්න අමතක කලේ නැ...

ඉන් උදා වුන හැම දවසකම ඔහු රැකියාවට පිටත් වෙන්න ඉස්සෙල්ලා ඇගේ නලල සිප ' ආදරෙයි මැණික'

පරිස්සමින්  ඉන්නැයි කියන්නත් අමතක කලේ නෑ...

කාලයක් ගත වුනාම ඒ දෙන්නා ආදරණීය දෙමාපියන් වුණා.....ආදරණීයම දරුවන් ලෝකෙට දුන්න ඔවුන් ඉස්සර වගේම වෙනසක් නැති ආදරෙන්ම ජීවත් වුණා...දරුවන්ට ඉගැන්නුවා..ලොකු මහත් කළා..ඒ හැමදේටම වඩා වඩාත් හොඳ මනුස්සයින් බවට පත් කළා...කාලයාගේ ඇවැමෙන් දරුවෝ ලොකු මහත් වුනාම ඔවුන් එකතු වෙලා දරුවන්ව විවාහ කරලා දුන්නා......

ඒත් එයාලා වැඩි පුරම දුක් වුනේ එයාලගේ එකම දියණිය විවාහ වි යන දවසේ..

පුංචි කාලේ ඉඳලම හුරතල් දැරියක්ව උන් ඇයව ගෙදරින් පිටමන් කරද්දි හිතට දැනෙන දුක අයාසයෙන් දරා උන්නත් ඇයට මතක් වුනේ එදා තමුන් පිටමං වි එද්දිත් මගේ අම්මයි අප්පච්චිත් මේ වගේම දුකක් හිත යට දරාගෙන ඉන්න ඇති.....කොයි තරම් දුකක් වුනත් ජීවිතේ හැමදේටම මූණ දෙන්නත් ශක්තිමත් ශක්තිමත් වෙන්නත් ඔවුන් සැලසුම් කරලා තිබුණා...

දරුවන් ආදරෙන් සිප වැලඳ තුරුල් කරන් හදන කාලය තරම් මනරම් කාලයක් ලෝකයේ් තවත් කොහෙද තියෙන්නේ....කාලය හරිම ඉක්මනින් කැරකිලා ගිහින්....හැල හැප්පිලි මැද්දේ ඔවුන් ගොඩක් වයසට ගිහින්...ඒත් ඔවුන්ගේ ආදරය වියපත් වෙලා නෑ..තාමත් එකිනෙකා නැතිව ජීවත් වෙන්න බැරි ඔවුන්...ඒත් ඇය නිතරම කීවේ ..'අනේ ..මට කලින් ඔයා මැරෙන්න ඕන...

මම කලින් මැරුනොත් ඔයාව බලා ගන්න කව්රුත් නැති වෙයි..ඔයා මැරිලා ඊළඟ දවසේ මම මැරුණත් කමක් නැ'.....

බොහෝ කල් ඇවැමෙන් වියපත් වුනත් ආදරෙන් කල් ගත කල ඔවුන් මේ ලෝකේ හැරදාලා යනවා....ඒ තම ස්වාමි පුරුශයාගේ අභාවෙන් දින දෙකකට පසු ඇය හෘදයාබාධයකින් මිය යෑමත් සමඟ ..ඇයගේ බලවත් ඉල්ලිම පිට ඔවුන් මිහිදන් කරනු ලැබුවේ එකට..එක දවසක....

ඔවුන් සංසාර දොරකඩදි මුණ ගැහුණත් නැතත් ඔවුන් පාඩමක් කියාදි නික්ම ගිහින්...ඒ තමා ආදරය...කොයි තරම් හුළං කෝඩ ආවත් නොවෙනස් ආදරය..

මම

ආදරණීය මල්....