මතකත් එක්ක පපුව හිරි වැටෙද්දි වෙන කිසිම කෙනෙක් ගැන හිත අහලකටවත් එන්නෙ නැ නුඹම හැර...අපි එදා වෙන් වුන නපුරුම අතීතෙට යන හැමදාම මැරි මැරි උපදින බව දන්නේ මං විතරමයි...ඉපදුනොත් මියැදෙන නියත නික්මන වගෙම හමු වුනොත් වෙන් වීමක ලකුණු හැම හමුවකම තියෙනවද මම දැනන් උන්නෙම නෑ...දවසක මියැදෙන මොහොත එනකල් ඔබේ ලඟ වැටිලා ඉන්න තිබ්බා නම්....මට වාසනවා කොයි තරම් දුරද....දූවිල්ලෙන් පිරුන නගරෙ ඔබ තනියෙන් කරක් ගහද්දි අර ඉස්සර වගෙම දුවන් ඇවිදින් අතේ එල්ලෙන්න හිතෙනවා මට...මතක හරි බරයි මහත්තයො ඉක්මනින් බිම තියන්න ඕන..ඊට කලින් එක සැරයක් ඇවිත් මුදු හාදුවෙන් නලල තෙමලා යන්න.....
No comments:
Post a Comment