ඉස්සර වගේම තාමත් කැරපොත්තෙක් ..මකුළුවෙක් ..මියෙක් දැක්කම මගේ පන යනවා ඉබේම....ඉස්සර රෑට හෙම කැරපොත්තෙක් ආවාම පුදුම විදිහට අසරණ වෙනවා..මොනා වුනත් රෑ වුනාම කැගැසිම තහනම්..ඒක ගැහැණු ළමයෙක්ට නොහොබි.....ඒ අපේ අම්මාගේ නීති සහ අණ පනත්ය..මම ඉතිං ඒ සියල්ලටම බයේ ඔළුවේ ඉඳන් පෙරවගෙන නොනිදා නිදා ගන්නවා....ඉස්සර කැරපොත්තෙක් මකුළුවෙක් ඉන්න දිසාවකටවත් හැරිලා නිදා ගන්නේ නැත....
ඒ ඉස්සරය...ඊට පස්සේ පෙම්වතියක් වුනාම...දවසක් වැඩ ඇරිලා බස් එකේ එද්දි එයා හෙමින් සීරුවේ මගේ ඔඩක්කුවෙන් තියලා තිබ්බ ප්ලාස්ටික් පත්තෑයා දැක්කම මර හඬින් කෑ ගැහැහුවේ මුළු පිට කොටුවම දෙවනත් කරලා..රෑ පුරාම නිදි නැතිව බස් එකේ ගෙදරත් වැඩිය සැපට නිදන් උන්න මහත්මයෙක් අපව ඇමතුවේ ඉහලම වචන වලින්ය....ඒවා නම් මතක් වෙද්දි හිනාය...
ඊට පස්සේ කසාද බැඳලා ඒමය....මගේ හැටි දන්නා ඔහු වෙලාසනම මට දැනුවත් කිරිම් කලා...
"අනේ වඳින්නම් කැරපොත්තෝ දැක්කම කැ ගහන්න නම් එපා...තාත්තා බනි ඇ"
මේක මාර අසාධාරණයක්ය....මම බය නම් මම කැ ගැසිය යුතුය....ඉගිලිලා එන කැරපොත්තෙක් දැක්කම මම කෑ ගහගෙන නවතින්නේ මිදුලේය....ඒත් මාමංඩි මට ආදරේය..දවසක් දෙකක් පොල්ලක් අරන් ආවාය....කැරපොත්තෙක් බව දැන ගත්තම එයා ආපහු හැරිලා යනවා....ඊට පස්සේ සද්දෙට විනාඩි පහකට පස්සේ මාමන්ඩි එනවා..
"ආ ..ලමයා කැරපොත්තෙක් නේද"
😊😊😊😊😊
ඊට පස්සේ කැ ගැහිල්ලට හබි ආවේත් නෑය...එතකොට නම් මට තද වෙනවා...
"මං මලත් මෙයාට කමක් නැ"
ආඬපාලි කෝටියයි...
ඒ මොනා වුනත් දැන්නම් මම කැරපොත්තන්ට බය නැති වග දනිමි...ඒ මොර්ටින් වලට පිංසිදධ වෙන්නටය...බය වග හඟවමි..ඒත් බය වග දනිමි...එදත් අදත් ඔය සත්තු මගේ සතුරන්ය.....
මල්....
No comments:
Post a Comment