කෙනෙහිලුන් ඇද වද දෙනා විට
ඉවසගෙන අහකට බැලු
නුඹ යවපු හුස්මයි සකි සඳ
හුළඟක් වෙලා මේ පාව යන්නේ...
ඒ සාපයයි...
හිසත් හාරා දල ගනිද්දි
රිදුන තැන් පිරිමදිනු බැරිවට
ඇස් පලාගෙන බිමට වැටුණේ
උණු කඳුළු විතරයි
වැහි වගේ මේ පොළව හාරා වැටෙන්නේ..
ඒ සාපයයි...
උපන් දා සිට නොකළ වරදට
රිදි රිදි ඇදුමක් ඇදෙන විට
මව් මතක් වි හිත කීරි ගැහිලා
බිම වැටි හඬනා හැඬිල්ලයි
අකුණු ලෙස පුපුරා වැටෙන්නේ..
ඒ සාපයයි....
තිරිසනෙකු වි උපන් පාපෙට
විඳපු දුක් කඳ උහුලනා බැරිවට
පපුව පැලිලා පොළව මත පුපුරා වැටෙද්දි
තුමුල උස් කඳු දෙදරා වැටෙන්නේ..
ඒ සාපයයි......
෴ ආදරණීය මල්෴
No comments:
Post a Comment